Help Marjan naar boven!

Ik ben Marjan, 45 jaar, getrouwd met Marty en we wonen samen in Eindhoven met ons hondje Chuckie. 

Ik ben geboren met heupdysplasie wat zoveel betekend dat mijn heupgewrichten al op  jonge leeftijd slijtage zijn gaan oplopen. Ik heb dus al vanaf jong beperkingen met lopen en ook altijd pijn. Maar dat heeft me nooit belemmerd te doen wat ik wil al is het met de nodige uitdagingen. 

11 jaar geleden hebben we woningruil gedaan om vanuit onze flat naar grotendeels aangepaste woning te gaan. Er was een aangepast toilet en badkamer en een traplift om naar de bovenste verdieping te komen. 

Dit omdat ik inmiddels veel last had van de artrose(slijtage in mijn heupen) en door een auto ongeluk een whiplash had opgelopen. 

Deze verhuizing was op eigen initiatief om kosten te besparen van aanpassingen in onze flat. 

In 2014 heb ik een heupprothese rechts gekregen maar na 1,5 jaar begon mijn bot te scheuren en moet de prothese eruit. Dit wordt in 2016 gedaan, tijdens operatie verbrijzelde het bot van mijn bovenbeen. De genezing verloopt traag en lopen gaat niet meer.  

Vanaf dat moment was ik dus rolstoelafhankelijk. Tot mijn eigen grote verdriet!!!! 

Gemeente wilde mijn keuken niet aanpassen, wat voor mij noodzakelijk is om te kunnen koken of iets simpels als een kopje koffie te kunnen zetten in mijn eigen huis. Dus gaan we noodgedwongen weer verhuizen.. 

Ik heb aangegeven dat een 2e slaapkamer voor mij belangrijk is ivm hobby's en mijn zonnebank. Dit is geen levensbehoefte maar wel heel ontspannend voor mijn zere lijf en dat betekend dat ik minder hoef terug te vallen op de fysiotherapeut(en deze word na de 27e keer niet meer vergoed terwijl ik die eigenlijk minstens 1x in de week nodig heb)Ook moet mijn wasmachine ergens staan en een ruimte om te strijken ed. 

We komen terecht in een seniorenwoning, alles gelijkvloers dus dat is geweldig. Maar wel in een buurt met oudere mensen, heel vriendelijk maar toch.. 

Na veel bellen, mailen, schrijven, smeken is er een automatische deuropener geplaatst, de eerste 8 maanden heb ik een soort van huisarrest gehad omdat ik niet zelf mijn voordeur kon open maken. Ik kon dus alleen naar buiten als mijn man of hulp in de huishouding er was. 

Maar om boven te komen heb ik een traplift nodig, aangezien die hoognodige 2e slaapkamer op de 1e verdieping is.Een seniorenwoning is gemiddeld een stuk kleiner dan een doorsnee eengezinswoning. Ik klaag daar verder niet over maar het beperkt me wel omdat ik moet kunnen rondrijden in mijn rolstoel, de doorgang moet dus overal vrij zijn. 

De gemeente is niet echt behulpzaam hierin. Ze vinden eigenlijk dat ik mijn hobby's beneden kan doen, wasmachine maar in de keuken of badkamer moet zetten.. alleen daar is geen ruimte voor door de aanpassingen die ik nodig heb om mezelf daar te kunnen redden. 

Ik probeer niet te klagen maar heb al veel moeten inleveren. Ik krijg dagelijks thuiszorg omdat ik niet zelfstandig kan douchen, prima dat accepteer ik. Ik kan inmiddels eindelijk weer naar buiten, top! 

Maar ik wil zo graag weer zelf mijn was doen, mijn hobby puzzelen op een rustige plek kunnen doen want door PTSS ben ik snel overprikkeld en moe. Ik heb zelfs plan om iets voor anderen in mijn situatie te gaan opzetten in de vorm van een stichting maar daar heb ik ruimte voor nodig. 

En die heb ik.. alleen ik kan er niet komen!!! 

De aanpassingen die inmiddels zijn gedaan in huis moet ik grotendeels gewoon terugbetalen aan de gemeente, niks voor niks. Daarnaast heb ik ook nog genoeg kosten aan medicatie, zo gebruik ik cannabisolie om andere medicijnen met vervelende bijwerkingen niet te hoeven gebruiken, maar deze worden niet vergoed door de verzekering.  

De huishoudelijke hulp stopt.. 

Dus ik wil zo graag die traplift om bij te kunnen dragen aan het huishouden, mijn man doet al zoveel. 

De gemeente blijft me maar afwijzen dus nu probeer ik het op deze manier.  

Mijn hoop is dat er vele mensen zijn die mij begrijpen en willen steunen.. alle beetjes helpen om uiteindelijk tot het einddoel te komen. Hoe gelukkig kan een mens zijn om zijn eigen was te kunnen doen??! 

Dit is zo'n beetje het enige, naast koken in  mijn aangepaste keuken, dat ik zelf kan bijdrage in huis. En dat kleine stukje maakt me weer minder afhankelijk, een gevoel wat ieder mens hard nodig heeft toch?Dit is de bewuste trap..En ik wil heel graag naar boven!!!! 

Het liefst zo snel mogelijk natuurlijk, ik heb de bovenverdieping gewoon nog niet gezien en ik woon hier al 9 maanden. Maar ik wacht al zolang, ik heb geduld als het doel maar in zicht komt!! 

Ik zal regelmatig updates plaatsen om degenen die mij willen helpen de vorderingen te melden en aan te geven hoever we staan. 

En natuurlijk zal ik foto's plaatsen van het moment dat ik in mijn traplift naar boven ga.. ik kan niet wachten!!